Nieuwe Vondsten (1)

Soms heb ik het idee dat ik van alles al wat gevonden heb en dat niets mij meer kan verbazen of verrassen. Gelukkig blijkt dat ieder jaar weer niet waar te zijn. Dus was ik bezig, nadat ik toestemming had gekregen om op land nabij De Waal te zoeken waar ik al 10 jaar ‘hongerig’ naar had uitgekeken. Omdat er -alweer- zo vaak was gezocht waren de vondsten uitermate schaars en slechts zo nu en dan vond ik een miniem stukje metaal. Scherven lagen er ook niet veel en na heel veel uren heen en weer lopen kwam ik gelukkig wel een oude rijksdaalder tegen van Willem III uit 1852.

Dat zal toen toch wel een behoorlijk verlies geweest zijn. Een mooie vondst natuurlijk maar niet helemaal ‘mijn tijd’.
Uiteindelijk had ik na veel moeite één Romeinse munt ontdekt en aangezien het mijn ervaring is dat er dan ook vaak wel meer liggen zocht ik die plaats grondig af met als resultaat zo’n 10 sestertii.

Deze is bijvoorbeeld van Crispina (183) en is bijna net zo groot als de rijksdaalder (Ø 34 mm).

Uiteindelijk toch wel iets om tevreden mee te zijn maar ik heb er nu al meer dan 100 dus ik wil ook wel eens wat anders, maar er komt altijd een moment dat je ergens uitgezocht bent en wéét je het wel en is het tijd om een ander landje op te zoeken. Dan loop ik nog een keertje kris-kras rond zonder al te veel verwachting. Op een gegeven moment kwam ik bij een al eerder gegraven -en weer dichtgegooid- gaatje waaruit nog een mooi signaal kwam. Ik kon mij niet herinneren dat ik daar gegraven had dus ik keek het gat nog maar eens na. Met de eerste schep kwam er iets naar boven dat op een verwrongen onderdeel van een landbouwvoertuig leek. Dergelijke fragmenten kom je regelmatig tegen; vage stukjes metaal waarvan vorm en functie volkomen onduidelijk zijn. Een beetje beteuterd stond ik er mee in mijn hand toen ik het ding opeens herkende! Op dat moment gingen mijn handen trillen en kreeg ik kippenvel want wat ik in mijn handen hield was niets minder dan een zwaar verzilverde en ooit met email ingelegde Romeinse mantelspeld.

Deze meet 35 bij 45 mm. en is een zogenaamde drieknoppenfibula uit het midden van de 4e eeuw. Langs de grote rivieren worden deze broches vaak als grafgift gevonden in graven van legionairs, waar men uit afleidt dat dit een soort onderscheidingsteken geweest kan zijn. Hoe dan ook droeg slechts de elite dergelijke luxe voorwerpen. Uit deze tijd is hier maar heel weinig gevonden dus is dit een zeer welkome vondst en ook van het soort dat ik op dat land verwachtte.

Hierna belande ik op een ander perceel niet ver van daar. Er had maïs gestaan en het was een keer licht omgeploegd wat het zoeken moeilijk maakt vanwege alle stoppels en klonten aarde. Half strompelend concentreerde ik mij op de ‘beste’ stukken tot mijn oog op een gegeven moment op een donker voorwerp viel. Soms ligt er iets van rubber of kunststof op het land en daar leek dit op maar toen ik het opraapte bleek het van steen te zijn maar het was heel duidelijk bewerkt. Wel was het niet meer dan een fragment maar al snel werd het mij duidelijk waar dit ooit een onderdeel van was geweest: een stenen bijl uit de Bronstijd!

Dit is dan het achterste deel van een z.g. hamerbijl. Deze bijl heeft een gebogen nek en een geslepen gat in het midden met een vlakke ring daaromheen.
De steensoort waar hij van gemaakt is heet Lydiet en komt uit de Vogezen en werd in die tijd veel voor werktuigen gebruikt. Deze bijlen worden gevonden in het Rijn-Maas gebied en in ons land van Limburg tot in Gelderland. Ook op de Hoge Berg is een deel van een bijl uit die tijd gevonden maar verder zijn op Texel sporen uit die tijd uitermate zeldzaam.
Misschien is de bijl als grafgift meegegeven aan de eigenaar maar behalve een enkel kraaltje heb ik op die plaats niets meer gevonden. Meer dan genoeg evenwel want zo’n nietig brokje steen is voor mij de vondst van het jaar.

Wordt vervolgd...